Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

kto mówi

См. также в других словарях:

  • kto — I {{/stl 13}}{{stl 8}}zaim. DB. kogo, C. komu, NMc. kim, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} używany w pytaniach o dowolną osobę (rzadziej zwierzę), zawiera skierowaną do rozmówcy prośbę o wskazanie tej osoby lub …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • mój — + moja (ma), moje (me) D. m n mojego (mego), ż mojej (mej), C. m n mojemu (memu), ż mojej (mej), B. m=D. a. M., n=M., ż moją (mą), N. m n moim (mym), ż moją (mą), Ms. m n moim (mym), ż mojej (mej); lm M. m. os. moi, ż. rzecz. moje (me), D. moich… …   Słownik języka polskiego

  • Sagen — 1. As (wenn) man sugt (sagt) gestorben, glaüb. (Jüd. deutsch. Brody.) 2. As man sugt Meschige (verrückt), glaübe. (Jüd. deutsch. Brody.) 3. Auf das Sagen folgt Weinen oder Behagen. Es kommt sehr viel darauf an, wie man es darstellt; es kann eine… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Reden — (Verb., s. ⇨ Sprechen). 1. Alles Reden ist verloren, findet man nicht offne Ohren. – Gaal, 1235. 2. Am Reden erkennt man den Menschen, am Geschmack den Wein, am geruch die blumen. – Lehmann, 917, 16. 3. An viel reden kennt man einen Narren. –… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • niewyparzony — 1. Mieć niewyparzony język, pot. jęzor, posp. pysk, niewyparzoną gębę, euf. buzię a) «mówić o czymś wprost, zwykle o czymś niemiłym, nieprzyjemnym»: Kisiel jak zawsze miał niewyparzoną gębę i bez wahania wyrażał swe poglądy, mocno nie pasujące do …   Słownik frazeologiczny

  • esperantysta — m odm. jak ż IV, CMs. esperantystayście; lm M. esperantystayści, DB. esperantystatów «ten, kto mówi językiem esperanto lub propaguje go; zwolennik, znawca esperanta» …   Słownik języka polskiego

  • halo — I «wykrzyknik używany dla przywołania kogoś lub zwrócenia na siebie czyjejś uwagi, zwłaszcza w rozmowach telefonicznych i w radiu, rzadziej jako poufała forma powitania» Halo! proszę poczekać. Halo, kto mówi? Halo, halo! tu Polskie Radio Warszawa …   Słownik języka polskiego

  • kłamczuch — m III, DB. a; lm M. y, D. ów, B.=M. (także B.=D. tylko o mężczyznach) pot. «ten, kto mówi nieprawdę, zmyśla, kłamie, zwłaszcza w drobnych sprawach» Niepoprawny kłamczuch …   Słownik języka polskiego

  • pypeć — m I, D. pypećpcia; lm M. pypećpcie, D. pypećpciów a. pypećpci wet. «białawe, niekiedy zrogowaciałe zgrubienie na języku drobiu (zwłaszcza kur), powstające wskutek wysychania błony śluzowej i utrudniające pobieranie pokarmu» ◊ pot. Niech dostanie… …   Słownik języka polskiego

  • szczekacz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y posp. «o kimś, kto mówi dużo, głośno w sposób zaczepny, napastliwy» …   Słownik języka polskiego

  • halo — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n ndm {{/stl 8}}{{stl 7}} rozgłos nadany mało istotnej sprawie; niepotrzebne zamieszanie wokół czegoś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zrobił z tego halo, jakby to było coś nadzwyczajnego. Spóźniłem się pięć minut do pracy, a szef… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»